به گزارش
سرویس تاریخ وحماسه عصر امروز میلاد امام المجاهدین، حضرت علی ابن ابیطالب علیه السلام رخصتی است تا نمی از آن یم برگیریم و از بیکرانه اش متبرک شویم:
اول: امام علیه السلام که سرسلسله مذهب مبارک تشیع است، جهان بینی مبارزه دارد. بیش از دو سوم دوران حاکمیت ظاهری ایشان به نبرد اختصاص یافته است. حتی در دوران زمستانی بیست و پنج ساله که در ظاهر سکوت را برگزید، با پرداختن به قرآن شریف و تربیت شاگردان جنگاور و فهیم، بینش مبارزه اش را رواج داد. صبر در باور امام، رکون و نخوت و سازش نبود. تلاش برای یافتن راه های نو برای پیشبرد اهداف متعالی بود. شیعه ی منجمد و ملون را با این امام کاری نیست.
دوم: امام علیه السلام، رستنگاه شوق بود. و می دانی که شوق از محبت بر می خیزد. به گفته عارفی هوشمند، شوق سوختن دل است و پاره کردن جگر و زبانه زدن آتش در وی. تشیع، اساسا نماد شوق است مگر می شود مشتاق بود و به هدف بالابلند هستی، یعنی ظهور تام قدرت الهی نیاندیشید. مگر می شود مشتاق بود و در عین حال نا امید؟
سوم: نمادِ امام علیه السلام، شمشیر ذوالفقارش نیست. محراب عبادتی است که در آن خدای را به سجده خوانده است. او، که عالم به فدای نگاهش باد، قهرمان استعانت است و جهد و ادب. حیف گوشمان کر است و نجوای حزن انگیز مولای یا مولای او را نمی شنویم. شیعه، با خلوت انس دارد، اهل منادات و مناجات است.
چهارم: امام علیه السلام از انبساط در زندگی پرهیز داشت. تاریخ هیچگاه امام علیه السلام را در کاخی نیافت. حضرتش از دسترنج خود بهره می جست و از بیت المال دل کنده بود. آنچه امروز برخی از عالمان و حوزویان از آن غفلت کرده و یا خود را به تغافل زده اند.
پنجم: امام علیه السلام، امیر القلوب است برای همه عصرها و نسل ها. پایتخت امام، دلهاست. یعنی آنجا که فطرت پاک و الهی مردمان خانه دارد. رواج فرهنگ امام علیه السلام، پرداختن به آلایش دلهاست. فرحناکی ما در ایام میلاد حضرتش وقتی زیباتر می شود که با توبه دل را پیرایش دهیم.
ششم: امام علیه السلام، ملازم قرآن است. امام، قرآن ناطق است و قرآن امام صامت. بر شیعیان واجب است که قرآن کریم را از این مهجوریت در آورند. چرا از خانه های ما صوت دل انگیز قرآن بر نمی خیزد؟ چرا جلسات درس و بحث قرآن در شهرهایمان اندک است؟ چرا خود جستجوگر رازهای قرآن نیستیم؟
هفتم: امام علیه السلام، نماد تام اخلاص است. آنجا که ریا و تصنع و تزَیُن جایی ندارد. بر شیعیان ان حضرت است که از این سه دام شیطانی پرهیز کنند که کارها را هبط و نابود خواهد کرد.
هشتم: میراث مبارک امام علیه السلام، پرداختن به آنانی است که به فقر و فاقه مبتلایند. انس امام با یتیمان و پیر زنان یک رسالت فردی و در عین حال اجتماعی بود. خود چنین می کرد و دیگران را به این کار فرا می خواند. افسوس که عالمان ما در نقش فردی خود را منزه از این مهم می دانند. تشیع، رواج فراگیر نوعدوستی است. اکنون سرزمین ما به رواج مهربانی و جذب حد اکثری نیاز دارد.
نهم: پایگاه اندیشه ورزی امام علیه السلام، خانواده است. بذرهای معرفتی را در خانه کاشته و در جامعه تکثیر کرده است. انس با همسر و فرزندان درسی است بزرگ برای ما که در معرض هجوم همه جانبه فرهنگ یهود و نادیده انگاری خانواده هستیم. تلذی واژگان لطیف و مهربانانه با همسر، در انبوه خاطرات تاریخی گم شده است.
دهم: امام علیه السلام، پرسشگر فهیم منبر رسول خدا صلوات الله علیه بود. حضرتش جستجوگر معانی بود و به دیگران جستجوگری را می آموخت. شیعه، برای فهم زندگی مجاهدانه و البته مجتهدانه باید پرسشگر باشد.
یازدهم: امام علیه السلام، تنها مخلوق خداوند است که بر تارکش امیرالمومنینی می نشیند. حضرتش به استناد زیارت نامه های معتبر" آیت الله العظمی " است. خود فرمود: ما ایلت و دلایل خدا، حجت، خلیفه، جانشین، امین، وجه، چشم، و زبان خداوندیم. به یمن این ایام فرخنده، ظهور آخرین حجت خداوند، امام مهدی موعود موجود را طلب می کنیم و امید داریم از موالیان و فداییان حضرتشان باشیم.
