به گزارش
سرویس فرهنگ و جامعه عصر امروز در مطلب قبلی تحت عنوان "با فرهنگیان چه کرده اید" (
اینجا ملاحظه نمایید) اشاره شد که معلمان عزیز در صف اول انسان سازی و بارِ رسالتی انبیائی قرار دارند ضمن اینکه متحمل زحمات بی شمار روحی و روانی می شوند اما از مواهب عادلانه مادی نیز بهره مند نمی گردند و اغلب با مشکلات معیشتی و مسکن هم مواجه می باشند.
خوب معلمی که یک شیفت در مدرسه و شیفت دوم و یا سوم را برای گذران زندگی و حفظ آبرو باید به مسافر کشی؛ دست فروشی؛ بنگاه املاک و اشتغال غیر مرتبط با تعلیم و تربیت گرفتار شود این فرد دیگر نمی تواند نیروی موثری برای سازمان خود باشد چون تمام همّ وغم خود را باید برای گذران زندگی صرف کند و یا خانمی که ضمن شغل معلمی باید به خانه داری و فرزندان خود هم رسیدگی کند قطعا بیشتر از آقایان دچار زحمت شده و پیری زودرس نیز حاصل می گردد.
یک بدعت خطرناک در کشور گذاشته شده است که کارکنان وزارتخانه های درآمدزا که دارای شرکتهای اقتصادی هستند مثل وزارت نفت و ارتباطات و امثالهم و بانک های کشور بصورت مستمر از کارانه؛ پاداش؛ پایه حقوق مناسب؛ اضافه کار و وامهای مرحله ای برخوردار می گردند و معمولاً گُلِ سرسبدِ دولت نیز می باشند اما وزارتخانه ای مثل آموزش و پرورش همیشه باید دست گدائی بسوی دولت دراز کند و اغلب برای امورات مدرسه باید به بهانه های مختلف از اولیاء دانش آموزان کمک مادی دریافت کند.
اگر نگاهی به ساختمانهای وزارتخانه های دیگر و بانکها بشود بیشترین رشد توسعه و نوسازی و تحول را طی سی ساله گذاشته داشته اند حتی تجهیزات؛
و اگر نبودند خیرّین مدرسه ساز؛ و نهادهای انقلابی؛ این وزارتخانه همین مقدار کم هم توسعه نداشته است.
یک مقایسه مفسدین اقتصادی؛ و فتنه گران سیاسی؛ و رانت خواران در سطح کل کشور را بررسی کنید که چند نفر به آموزش وپرورش تعلق دارند؟ و یا تعداد رزمندگان و شهدای کدام وزارتخانه به میزان شهدای آموزش وپرورش بویژه معلمان و دانش آموزان برابری می کند؟
بنابر این غصه و حرف برای گفتن زیاد است و لذا یکی از خواسته های ما از مجلس یازدهم و رئیس جمهور آینده باید اصلاح این بی عدالتی باشد.
۲ اردیبهشت ۹۹ فرهادنیا
