به گزارش
سرویس تاریخ و حماسه عصر امروز در نیمه ماه مبارک رمضان سال سوم هجری، اولین فرزند امیرالمومنین علی علیه‌السلام و فاطمه زهرا سلام الله علیها به دنیا آمد.
بنا بر این گزارش پس از ولادت، نامگذاری از جانب مادر به پدر، و از او به رسول خدا محوّل شد و آن حضرت هم منتظر نامگذاری پروردگار ماند.
تا اینکه جبرائیل، امین وحی، فرود آمد و گفت: « خدایت سلام می‌رساند و می‌گوید چون علی علیه‌السلام برای تو همانند هارون برای موسی است، نام فرزندش را نام فرزند حضرت هارون علیه السلام یعنی شبّر قرار ده!»
رسول خدا(صلی الله علیه وآله و سلم) فرمودند: « زبان من عربی است و شبّر، عبری است.» جبرئیل گفت: « شبّر در زبان عرب به معنای « حسن» است.» به این ترتیب، کودک، حسن نام گرفت. تنها کنیه‌ی آن حضرت « ابو محمد» و مشهورترین القابش« سیّد» و «سبط» و «تقی» است.
یکی از معجزات حضرت امام حسن(ع) در زنده کردن مردگان در بحار از کتاب فرج المهموم سيد علي بن طاووس (ره) از کتاب مولد النبي و مولد الاصفياء تأليف شيخ صدوق (ره) با اسنادش که به جابر بن عبدالله انصاري مي رسد از ابي جعفر (ع) نقل است که: مردم به سوي حسن بن علي علیه‌السلام آمده و گفتند: از معجزات پدرت که ما ديده ايم به ما نشان بده، حضرت فرمود: اگر نشان بدهم به آن ايمان مي آوريد؟ گفتند: بله، بخدا که به آن ايمان مي آوريم، حضرت فرمود: آيا پدرم را مي شناسيد؟ همه گفتند: بله مي شناسيم، پس حضرت حجاب از ديدگان ايشان برداشت و همه ديدند که حضرت علي علیه‌السلام ايستاده است. آنگاه امام حسن علیه‌السلام فرمود: آيا او را مي شناسيد؟ همه گفتند: اين اميرالمؤمنين علیه‌السلام است و ما شهادت مي دهيم که تو ولي خدا هستي و حقا امام و پيشواي بعد از علي علیه‌السلام هستي.
تو به ما پدرت علي را بعد از مرگش نشان دادي همانطور که پدرت در مسجد قبا به ابوبکر رسول خدا (صلی الله علیه وآله و سلم) را بعد از مرگش نشان داد. آنگاه امام حسن علیه‌السلام فرمود: اي واي بر شما آيا نشنيده ايد قول خداي عزوجل را که فرمود: (و لا تقولوا لمن يقتل في سبيل الله امواتا بل أحياء و لکن لا تشعرون) پس اگر اين آيه درباره ي کشته شدن در راه خدا نازل شده، درباره ي ما چه مي انديشيد؟ گفتند: يابن رسول الله ما به گفتار و رفتار تو ايمان آورده و آنرا تصديق مي کنيم.
سجده طولانی حضرت رسول(ص) به خاطر امام(ع) یك وقت پیامبر اکرم صلى اللَّه علیه و آله براى نماز آماده شد و امام حسن علیه السّلام با آن حضرت بود. رسول خدا صلى اللَّه علیه و آله امام حسن علیه السّلام را کنار خود جاى داد و مشغول نماز گردید. پیامبر صلى اللَّه علیه و آله سجده را طولانى كرد، وقتى من در میان مردم سر خود را بلند نمودم دیدم امام حسن علیه السّلام روى كتف پیغمبر اعظم صلى اللَّه علیه و آله می باشد. هنگامى كه پیامبر اكرم صلى اللَّه علیه و آله سلام نماز را گفت مردم گفتند: یا رسول اللَّه! در این نماز یك سجده اى بجاى آوردى كه هیچ وقت بجاى نیاورده بودى، گویا: وحى به شما نازل شده بود!؟
حضرت فرمودند: وحى به من نازل نشده بود، ولى چون این پسرم روى كتف من بود لذا دوست نداشتم وى را به تعجیل پائین بیاورم، تا اینكه خودش فرود آمد.
برجسته ترين فضايل امام مجتبى (ع)ازبرجسته ترين فضايل امام مجتبى علیه‌السلام اين است كه او جزو اصحاب كساء و از اهل‌بيت پيامبر صلى الله عليه و آله است؛ اهل بيتى كه آيات فراوانى در شأن ايشان نازل شده است. آيه تطهير از جمله آن آيات است:
عمر بن ابى سلمه (پسر همسر رسول خدا صلى الله عليه و آله) مى گويد: پيامبر در خانه امّ سلمه حضور داشت كه اين آيه نازل شد: «انّما يُريدُ الله ليُذهب عنكم الرّجس اهل البيت و يطهّركم تطهيراً»؛ خداوند اراده كرده است كه از شما اهل‌بيت، پليدى را بزدايد و پاكيزگي‌تان بخشد.
در اين هنگام حضرت، دخترش فاطمه و پسرانش حسن و حسين را فراخواند و عبائى را بر سر آنها افكند و در حالى كه على پشت سر او ايستاده بود، فرمود: «اللّهمّ هؤُلاء اهلُ بيتى فَاَذْهَبْ عَنهُمُ الرّجسَ و طَهِّرْهُم تَطهيراً؛ پروردگارا! اينان اهل‌بيت من هستند، پس پليدى را از آنان دور فرما و آنان را پاكيزه گردان.»
امّ سلمه از آن حضرت پرسيد: آيا من نيز جزو آنان هستم؟ رسول خدا صلي‌الله عليه و آله پاسخ داد: «تو در جايگاه خودت هستى، جايگاه تو بسيار نيكو است.»
حضور امام مجتبى عليه السلام در جريان «مباهله» نيز نشانه اعتبار و اهميتى است كه رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم براى ايشان قائل شده است. و نيز حضور آن حضرت در «بيعت رضوان» و بيعت نمودن پيامبر با او، جايگاه رفيع آن امام همام را نشان مى دهد.
چند کلام گهربار از امام مجتبی(ع)1. از آن حضرت سؤال شد: زهد چيست؟ فرمود: رغبت به تقوى و بى رغبتى به دنيا.
(تحف العقول، ص 227)
2. از آن حضرت سؤال شد: مروت چيست؟ فرمود: حفظ دين، عزت نفس، نرمش، احسان، پرداخت حقوق و اظ‌هار دوستى نسبت به مردم .
(تحف العقول، ص 227)
3. از آن حضرت سؤال شد: كرم چيست؟ فرمود: بخشش پيش از خواهش و اطعام در قحطى.
(تحف العقول، ص 227)
4. از آن حضرت سؤال شد بخل چيست؟ فرمود: آنچه در كف دارى شرف بدانى، و آنچه انفاق كنى تلف شمارى. (تحف العقول، ص 227)
5. از آن حضرت سؤال شد: بى نيازى چيست؟ فرمود: رضايت نفس به آنچه برايش قسمت شده، هر چند كم باشد.
(تحف العقول، ص 228)
6. از آن حضرت سؤال شد : فقر چيست ؟ فرمود : حرص به هر چيز.
(تحف العقول، ص 228)
7. از آن حضرت سؤال شد: شرف چيست؟ فرمود: موافقت با دوستان و حفظ همسايگان.
(تحف العقول، ص 228)
8. از آن حضرت سؤال شد: پستى و ناكسى چيست؟ فرمود: به خود رسيدن و بى‌اعتنايى به همسر.
(تحف العقول، ص 228)
9. پناهنده به خدا آسوده و محفوخ است، و دشمنش ترسان و بى‌ياور
(تحف العقول، ص 229)
10. از خدا بر حذر باشيد با زيادى ياد او ، و از خدا بترسيد به وسيله تقوى ، و به خدا نزديك شويد با طاعت ، به درستى كه او نزديك است و پاسخگو .
(تحف العقول ، ص 229)
11. بزرگى كسانى كه عظمت خدا را دانستند اين است كه تواضع كنند، و عزت آنها كه جلال خدا را شناختند اين است كه برايش زبونى كنند، و سلامت آنها كه دانستند خدا چه قدرتى دارد اين است كه به او تسليم شوند.
(تحف العقول ، ص 229)
12. بدانيد كه خدا شما را بيهوده نيافريده و سر خود رها نكرده ، مدت عمر شما را معين كرده، و روزى شما را ميانتان قسمت كرده، تا هر خردمندى اندازه خود را بداند و بفهمد كه هر چه برايش مقدر است به او مى‌رسد، و هر چه از او نيست به او نخواهد رسي، خدا خرج دنياى شما را كفايت كرده و شما را براى پرستش فراغت بخشيده و به شكرگزارى تشويق كرده، و ذكر و نماز را بر شما واجب كرده و تقوى را به شما سفارش كرده، و آن را نهايت رضايت‌مندى خود مقرر ساخته.
(تحف العقول، ص 234)
13. اى بندگان خدا، از خدا بپرهيزيد، و بدانيد كه هر كس از خدا بپرهيزد، خداوند او را به خوبى از فتنه‌ها و آزمايشها برآورد و در كارش موفق سازد و راه حق را برايش آماده كند.
(تحف العقول، ص 234)
14. هيچ مردمى با هم مشورت نكند مگر اينكه به درستى هدايت شوند.
(تحف العقول، ص 236)
