به گزارش
سرویس سیاسی عصر امروز طبق سنت و عرف سیاسی کشورها بودجه سال هر کشوری توسط رئیس دولت برای تصویب به مجلس ارائه می گردد اما ظاهرا دولت تدبیر و شخص حسن روحانی قصد دارد فرهنگ سیاسی جدیدی از واژه ها را تدوین و بنیانگذاری نماید.
در دو دوره ریاست جمهوری دولتش واژه ایی مانند: نقد و منتقد، مخالف و موافق، ناظر و نظارت، منافع ملی، قدرت ملی و اسلامی، تعامل با جهان – شما بخوانید تعامل با غرب و مفاهیمی از این دست، معانی مرسوم خود را از دست دادند و آنگونه مورد تفسیر قرار گرفتندکه خود ایشان دوست داشته و دارند.
ایشان را باید فرماندهی دانست که بقول سردار شهید قاسم سلیمانی از آن نوع فرماندهانی است که خود در عقب ایستاده و همه را به جلو می راند و استراتژی فرمانده پیشتاز را یا قبول ندارد و یا اصولا با آن بیگانه است.
در آخرین مورد هم باز می بینیم که فرمانده میدانی قوه مجریه در تقدیم برنامه بودجه سال آينده نه خود و یا حتی معاون و کاندیدای پوششی انتخابات دوره دوازدهمشان جناب جهانگیری را نه بلکه معاون پارلمانی ایشان مجلس را به قدوم مبارکشان مزین ساخت!
البته در این باب چند نکته قابل تامل و توجه است:
۱- نیامدن رئیس جمهور برای تقدیم لایحه بودجه به مجلس نوعی لجبازی آشکار با ملت ایران و نمایندگان ایشان می باشد و سنت خطرناکی است که می تواند نام حسن روحانی را در نماد اولین و آخرین رئیس جمهوری کشور ثبت کند که این گونه رفتارهای فراقانونی را باب می کند قرار دهد.
۲- دلیل شرعی و بهداشتی کرونا در جایی که همه نمایندگان و ملت ایران با رعایت پروتکل ها خوانده شده و با رنگهای مختلف به میادین و ادارات برای ادامه کار کشور در محل کار خود حضور دارند دلیل قانع کننده ای برای عدم حضور ایشان نبوده و نیست.
۳- با تصویب لایحه برجامی مجلس یازدهم که می رود تا مرده متعفن و جاده یکطرفه برجام را برای همیشه دفن کند این اقدام که همزمان با ریزش بازار بورس و کاهش چند باره سرمایه های مردم نیز در حال رخ دادن است نوعی برخورد سیاسی و جناحی را برای مقام ارشد قوه مجریه که باید فراجناحی عمل کند تداعی می نماید که بسیار مشام آگاهان و مردم را آزار می دهد.
۴- در حالیکه که ما در برجام هم تحریم های شدید شده و می شویم، هم تهدید به جنگ می شویم، هم سرمایه هایمان در بانک های خارجی بلوکه شده و امکان نقل و انتقال آن وجود ندارد، تروز و قتل دانشمندان و نخبگان و نظامی کشور هم کشور را به شاهراه انواع تحقیرها و توهین ها و تهدیدات کوچک و بزرگ تبدیل کرده است آیا فراخواندن چندی پیش جناب روحانی به وحدت و همدلی در میان مردم و مجریان با این قبیل حرکات، طنر تلخی نیست که همچون برجام برد – بردی یک طرفه را بنفع خود دولتمردان تفسیر می کند؟!
نتیجه اینکه این رفتار روحانی در نیامدن به مجلس و فرستادن معاون پارلمانی خود چنان دور از شان مجلس نمود پیدا کرد که جوابش را رفتار متقابل قالیباف در زمان گرفتن لایحه بودجه توسط معاون رئیس مجلس جواب داده شد که این امر نیز دور از انتظار نبود.
رضا احمدزاده
