در حالی که جنگ نیابتی سوریه که با فشارهای آمریکا به راه افتاده به آخرین مراحل خود نزدیک می شود، نبرد بر سر حلب گروه القاعده را به اجبار و از سر استیصال به سمت واپسین مواضع خود رانده است.
به گزارش عصر امروز در این میان نقشه های آنلاین گمراه کننده بوده اند. حتی پیش از مداخله نیروی هوای روسیه در سپتامبر 2015 دولت سوریه کنترل 85 درصد از مناطق مسکونی این کشور را در اختیار خود داشت. اما بازپس گیری حلب برای کنترل سوریه بر شمال و خطوط تدارکاتی مناطق تحت تصرف داعش در شرق بسیار حیاتی است.
مشکل بزرگ سوریه حمایت نیمه علنی ترکیه از سپاهیان جهادی در طول مرز 800 کیلومتری خود و پیشروی های تحت حمایت ترکیه- سعودی و قطر داعش از شرق است. در 10 ماه گذشته ائتلاف سوریه با موفقیت توانسته است در هر دو جبهه نیروهای متخاصم را به عقب براند. بعلاوه اینکه از ماه گذشته ترکیه که گرفتار مشکلات خود است، در آشفتگی و بی نظمی به سر می برد.
بسیاری منطق نیروهای غالب را دنبال می کنند، ولی برای درک پایان بازی در این جنگ، منطق مقاومت نیز کمتر از آن اهمیت ندارد. سوریه در حال اثبات این موضوع است که هر گاه مردم مستقل متحد می شوند و دست به مقاومت می زنند، می توانند در نتایج حاصله دست بالاتری داشته باشند.
جنگ واشنگتن در سوریه با اعزام ارتش های نیابتی جدایی طلب به منظور سرنگون کردن دولت دمشق آغاز شد. رسانه های غرب کماکان از «شورشیان میانه رو » سخن می گویند، ولی شواهد موجود به روشنی نشان می دهند که آمریکا و متحدانش از تک تک گروه های مسلح در سوریه حمایت کرده اند، از جمله گروه تحت هدایت گروهی که قبلا جبهه نصرت خوانده می شد (که اکنون نام خود را در تلاشی بی ثمر برای اجتناب از بمباران های سوریه- روسیه به «جبهه فتح شام» تغییر داده) در غرب و گروه داعش در شرق حمایت کرده است. همه این گروه ها از ایدئولوژی شریرانه و فرقه گرایانه مشترکی برخوردارند. ولی با وجود تمام خونریزی ها و شعارها تهاجم مبتنی بر نقشه الف شکست خورد.
آنگاه نقشه ب با هدف تقسیم بندی کشور با استفاده از آنچه که از منظر آمریکا «کارت کردها» تلقی می شد به اجرا گذاشته شد.
فراموش نکنید که که هر گونه تقسیم بندی مغایر شرایط قطعانامه 2254 شورای امنیت سازمان ملل است که بر «تعهد قوی سازمان ملل بر تمامیت ارضی، استقلال و یکپارچگی ارضی جمهوری عربی سوریه» تاکید دارد. ولی آمریکا این اصول و جزئیات را نادیده می گیرد.
با این حال نقشه ب با توجه به انسجام اجتماعات سوریه، حمایت آنها از ارتش سوریه و همبستگی منطقه ای قدرتمند این کشور به خصوص با ایران، روسیه، حزب الله و شبه نظامیان ملی گرای فلسطینی در حال شکست خوردن است.
حتی شبه نظامیان کرد سوریه نیز خود را با ارتش عربی سوریه هماهنگ کرده و بر آن اتکا کرده اند. کردهای سوریه هر خواسته ای که داشته باشند - در صورت انجام یک رای گیری- از ایجاد یک فدراسیون که موجب تضعیف این کشور در برابر دشمنانش خواهد شد، حمایت نخواهند کرد.
نقشه ج
اجرای نقشه ج می تواند همگرایی بهتر نیروهارا در پی داشته باشد. «دولت یاغی» واشنگتن یک بازنده بسیار بد است. هفت سال طول کشید تا واشنگتن فهمید در حال بازنده شدن است و توانست از ویتنام عقب نشینی کند. اما در بحران سوریه یک دیپلمات ورزیده در هیئت رئیس جمهور روسیه حضور دارد که مایل و قادر به مخفی کردن یک عقب نشینی همراه با «شان و منزلت» آمریکای شمالی است.
پرزیدنت پوتین یک بار در سپتامبر 2013 بر سر ادعای دروغین تسلیحات شیمیایی که توسط جبهه نصرت و شرکایش صورت گرفته بود، یک راه خروج برای عقب نشینی در اختیار پرزیدنت اوباما قرار داد. از بین بردن موجودی سلاح های های شیمیایی سوریه (که از آنها به عنوان یک عامل بازدارنده در برابر اسرائیل نگهداری می کرد) از یک حمله موشکی «محدود» آمریکا به سوریه جلوگیری کرد.
ممکن است باز هم شاهد معامله مشابهی باشیم، همانطور که پوتین اوباما را به خاطر نقشی که در کمک به آوردن صلح برای سوریه بازی می کند، تحسین کرده و به واشنگتن اجازه می دهد که موضوع سوریه را به تعویق بیندازد. البته این یک دروغ بزرگ خواهد بود، ولی دروغی که می تواند به توقف خونریزی ها کمک کند.
تغییر رژیم در ترکیه قطعا به چنین طرحی کمک خواهد کرد. اما اینکه آیا اردوغان از تمرد نیروهای مسلح خود جان سالم به در می برد یا خیر، باعث برخاستن یک موج راهبردی و اقتصادی علیه نقش ترکیه در سوریه می شود. همراه با بازنده شدن ارتش های نیابتی ترکیه در سوریه ودر حالی که روابط این کشور با واشنگتن رو به وخامت می رود، آنکارا در تلاش است تا روابط خود را با روسیه ترمیم کند. اردوغان درست یا غلط آمریکا را در حمایت از اقدام به کودتای اخیر در این کشور سرزنش می کند.
حلب نقطه عطف نهایی در این کشمکش است، به این دلیل که بعد از آزاد سازی حمص، قصیر و پالمیرا و برعکس شدن قطعی روند جنگ، روحیه جهادی ها و نیز حامیان آنها در حال در هم شکسته شدن است. حتی فناتیک های مشتاق پیوستن به آنها نیز آشکارا در حال از دست دادن انگیزه های خود هستند.
از سال گذشته گروه های فرقه گرا در مناطق حومه دمشق به شدت زمینگیر شده اند. پایتخت سوریه با جمعیتی که به 7 تا 8 میلیون نفر رسیده در سال جاری هدف راکت اندازی، خمپاره اندازه و اتومبیل های بمب گذاری شده اندکی قرار داشته است. زندگی خیابانی به روانی و آرامش هر چه تمام تر در جریان است. آتش بس ها در این مورد «کارآیی داشته اند»، زیرا باقیمانده گروه های مسلح (در شرق قوطا و داریا) به شدت تضعیف شده و مورد محاصره قرار گرفته اند.
با این حال اگرچه دمشق از برخی جهات امنیت خود را بازپس گرفته است، یک جنگ تکان دهنده در حلب جریان دارد. طبق معمول، رسانه های غربی به شدت دروغ می گویند و منحصرا بر آن بخشی از شهر تمرکز می کنند که در دست گروه های القاعده قرار دارد و اکنون شامل کمتر از 200 هزار تن از مردم از جمله ارتش کوچکی از ماموران اطلاعاتی آمریکا، انگلیس، فرانسه، ترکیه و اسرائیل و چندین سازمان غیردولتی غربی متعدد نظیر کلاه سفید ها می شوند.
در روزهای اخیر گروه های کوچکی از جهادی ها تحت محاصره قرار گرفته اند و از مزیت یک عفو ریاست جمهوری احتمالی برخوردار شده اند، در حالی که ده ها نفر از ساکنان این مناطق از کریدورهای بشردوستانه در مناطق تحت کنترل سوریه و روسیه عبور کرده اند. این ایست بازرسی ها از سوی واحدهای کماندویی از جمله قوای ببر ژنرال سهیل الحسن اداره می شوند، هر چند که ایست بازرسی ها همچنان با حملات انتحاری توسط اتومبیل مواجه می شوند، نظیر اتفاقی که اخیرا در پالمیرا رخ داد.
نوعا در رسانه های غربی هیچ گزارشی درباره یک و نیم میلیون نفری که در مناطق تحت کنترل دولت زندگی می کنند مشاهده نمی شود. از آوریل تا می چند ده نفر در سراسر دمشق در نتیجه بمباران مناطق غیرنظامی و بیمارستان های بزرگ از سوی «شورشیان» تحت حمایت ناتو جان خود را از دست دادند. حتی فیلمی از آتش باران «توپ های دوزخ» تهیه شده است که گفته می شود روی سر غیرنظامیان انداخته می شوند. از این خبرها هیچ گزارشی در رسانه های شرکتی غربی منتشر نشده است.
در آوریل تا می کلاه سفیدها مدعی شدند که حملات هوایی روسیه یا سوریه، موجب انهدام بیمارستان القدس شده و به کشته شدن آخرین پزشک اطفال حاضر درحلب انجامیده است. در واقع آنطور که دکتر نبیل انتاکی و انجمن پزشکی حلب اشاره کرده اند، این تاسیسات به هیچ وجه یک بیمارستان به ثبت رسیده نبوده، بلکه یک درمانگاه دست ساز در یک ساختمان مسکونی آسیب دیده در طول جنگ در یک منطقه تحت کنترل جبهه نصرت بوده است. در واقع ده ها پزشک اطفال در بیمارستان دولتی اصلی حلب مشغول خدمت رسانی هستند.
دارودسته های مزدور صدها راکت به بخش اصلی حلب شلیک کرده اند، مناطق شهری کردنشین را با گاز شیمیایی مورد حمله قرار داده اند و در ملا عام یک کودک فلسطینی را یه ظن جاسوسی برای شبه نظامیان فلسطینی که در کنار نیروهای اسد می جنگند، سربریده اند. بی بی سی عمدتا در گزارش های خود صحنه گردانی اصلی را به مدعیات جهادی ها واگذار کرده که علنا این کودک 12 ساله را تحت عنوان یک جنگجو به قتل رسانده اند.
رسانه های غربی همچنان در پوشش خود از این جنگ گزارش های دروغینی از این دست را انتشار می دهند که سراسر حلب تحت محاصره قرار دارد یا درمانگاه های میدانی القاعده تنها بیمارستان های فعال در حلب هستند. مثلا رسانه دولتی استرالیا گزارش کرده است: «در شهر حلب در سوریه که تحت محاصره دولت این کشور قرار دارد، مواد غذایی به اتمام رسیده است.» در حالی که در واقع 15 درصد جمعیت حلب تحت محاصره ارتش سوریه قرار دارند و همزمان کل کشور سوریه تحت محاصره اقتصادی آمریکا، اتحادیه اروپا و استرالیا قرار دارد.
جهادی های مورد حمایت غرب درحال باختن جنگ هستند و افکار و وضعیت عمومی این منطقه نیز در حال تغییر است. مصطفی کلاچی رهبر اپوزیسیون سوریه (که با گروه های مسلح متحد نیست) می گوید که نبرد حلب «جنگی برای خرد کردن استخوان های گروه های تکفیری» است. دولت عراق که زمانی همه فکر می کردندصرفا عروسک دست نشانده آمریکاست، بر همکاری نزدیک خود بادولت سوریه در مبارزه با گروه های تروریستی مکررا تاکید کرده است.
کوتاه سخن آنکه اتحاد منطقه ای که در طول این جنگ شکل گرفت- سوریه، ایران، روسیه، عراق، حزب الله و شبه نظامیان ملی گرای فلسطینی- نقش قدرتمندی را هم در پایان بازی سوریه و هم در سراسر منطقه ایفا خواهند کرد.
نویسنده: تیم اندرسون[1]
ترحمه: محمود سبزواری
نبع: http://www.globalresearch.ca/syrian-endgame-the-battle-for-aleppo-and-plan-c/5539631
[1].Tim Andersonنویسنده و روزنامه نگار استرالیایی
