به گزارش
سرویس تاریخ و حماسه عصر امروز سخن از خديجه (س)، سخن از يك دنيا ایثار، فداکاری، عظمت، پايدارى و استقامت در راه پیامبر(ص) و اسلام و سخن از مادر یک امت می باشد.
بنا بر این گزارش زبان قاصر چه می تواند بگوید در شأن کسی که مایه آرامش و تسلای خاطر رسول خدا (ص) بود. در تاریخ چنین آمده است که پیامبر خدا هر وقت از تکذیب قریش و اذیت های ایشان محزون و آزرده می شدند، هیچ چیز آن حضرت را مسرور نمی کرد مگر یاد خدیجه(س)؛ و هرگاه خدیجه(س) را می دید مسرور می شدند.
و شاید این حدیث مشهور میان اهل شیعه و سنت که پیامبر(ص) فرمودند: از مردان گروه زیادی به کمال رسیدند ولی از میان زنان فقط چهار زن که عبارتند از؛ آسیه دختر مزاحم (زن فرعون)، مریم دختر عمران، خدیجه دختر خویلد و فاطمه دختر محمد (ص) بهترین تعبیر برای شخصیت والای ام المومنین (س) باشد. آری، خدیجه همان کسی است که در جامعه مکه به طاهره یعنی بانوی پاک مشهور بود.
و خدیجه(س)، به سبب حمایت هایی که در راه احیای اسلام از نبی مکرم اسلام نمود متحمل آزار و کینه های مشرکین قرار می گرفت و سختی های فراوانی را به جان خرید لذا دارای مقامی در بهشت است که از سوی خداوند به ایشان وعده داده شده است. پیامبراکرم (ص) نیز بارها این مسئله را به خدیجه (س) بشارت می داد و می فرمود: «در بهشت، خانه ای داری که در آن رنج و سختی نمی بینی.»
حضرت خدیجه (س) سه سال قبل از هجرت پیامبر(ص) بیمار شد. پیامبر (ص) در روزها پایانی عمر شریف این مادر پرهیزگار و مومنه فرمود: ای خدیجه، اما علمت ان الله قد زوجنی معک فی الجنه: آیا می دانی که خداوند تو را دربهشت نیز همسرم ساخته است و بدین ترتیب حضرت خدیجه(س) مزد زحماتش را در برپایی دین اسلام گرفت و در دهم ماه رمضان المبارک سال دهم بعثت پس از مدت کوتاهی از وفات "ابوطالب" عمو و سرپرست پیامبر(ص) از دنیا رفت و در جوار رحمت الهی قرار گرفت.
آن سال را "عام الاحزان" سال اندوها گفته اند. مرقد او در «حجون مکه» در قبرستان ابوطالب کنار قبر عبدالمطلب، ابوطالب و عبدمناف می باشد.
