به گزارش
سرویس فرهنگ و جامعه عصر امروز برخلاف فیلم هایی که روایت مشابهی با " چهارشنبه ۱۹ اردیبهشت " دارند ، فیلم درگیر ژست های روشنفکرانه و گفتگوی فلسفی نمی شود و تا انتها همان لحن ساده و روان خود را در پی می گیرد و مخاطب را با خود درگیر می کند و تا انتها درگیر نگه می دارد. نیمه اول فیلم به طرح مساله و سوال های متعدد می گذرد که پاسخ دادن به آنها تا سکانس آخر فیلم ادامه می یابد.
یکی از نکات مثبت فیلم که نمی توان به آن اشاره نکرد سیر منطقی داستان و شخصیت پردازی هاست که به خوبی نشان از تسلط نویسندگان برفیلم نامه است. همین نکته که این فیلم نامه به صورت تیمی ( علی زرنگار ، وحید جلیلوند و حسین مکهام ) نوشته شده یکی از دلایل اصلی قوت فیلم نامه است و بابت یک کارتیمی موفق باید به عوامل آن تبریک گفت . به طور کلی تیم سازنده فیلم اعم از تهیه کنندگان، نویسندگان و کارگردان به خوبی توانسته اند به عنوان یک تیم در کنار هم کار کنند که این نکته ای نیست که سینمای ایران امروز از آن بی نیاز باشد .
جذابیت داستان از همان ابتدای کار گریبان مخاطب را می گیرد. یک آگهی غیر معمول روزنامه ای تعداد زیادی متقاضی را به خیابان کشانده است که هر کدام از این متقاضیان قصه و ماجرای خود را دارند. مخاطب با ۳ شخصیت از داستان که هر کدام ماجرای خود را دارند درگیر می شود ۳ شخصیتی که در طول داستان با رگه های کم رنگی کم کم به هم مرتبط می شوند و چهار چوب اصلی داستان را شکل می دهند. اتفاق مثبت و مهمی که در این فیلم رخ می دهد و در دیگر فیلم های مشابه در سینمای ایران کمتر رخ می دهد، این است که در انتهای داستان هیچ نقطه مبهمی از روند داستان و شخصیت ها در ذهن مخاطب باقی نمی ماند، شخصیت ها کم کم توضیح داده می شوند و در نهایت در شخصیت پردازی به تکامل می رسند .
البته نقطه ضعف های بصری و فرمی هم در کار دیده می شود مثل برخی کادر بندی ها، برخی نورپردازی ها و متاسفنه در کنار همه اینها باز هم شاهد استفاده بی دلیل از دوربین روی دست هستیم که هیچ کمکی به روایت داستان نمی کند و صرفا شاید بتواند برخی ضعف های طراحی صحنه را بپوشاند. اما جدای از ضعف های بصری میتوان بر نقطه قوت بازیگری تاکید کرد. هم بازیگران جوان وهم صاخبان تجربه در این فیلم کاملا در نقش ها حل شده اندا. ولی شاید بیش از همه بازی وحید جلیلوند و سحر احمد پور هم جذاب، هم جدید و هم تاثیر گذارتر از دیگران به چشم آمد.
برخی بر این باورند که باید فیلم اجتماعی ساخت و باید در این ژانر پستی ها و آسیب های اجتماعی را نشان داد که هشداری باشد برای اهالی و مسئولین جامعه. فیلم " چهارشنبه ۱۹ اردیبهشت" پاسخ خوبی است به این گونه دیدگاه ها، یک فیلم جتماعی که در عین این که نقد های زیادی به مسائل اجتماعی مختلفی وارد می کند ولی فساد را ترویج نمی دهد، مخاطب را از آمدن به سینما پشیمان نمی کند. روایت شیرینی دارد و مخاطب در نهایت با رضایت از سالن سینما خارج می شود.
نکته جالب اینکه در عین شرایط نا مساعد شخصیت ها ، هیچ کدام از شخصیت های اصلی فیلم شخصیت های منفی نیستند. همه انسانهای خوب ومثبتی با ارزش های اخلاقی هستند. این فیلم در عین نقد های اجتماعی و آسیب شناسانه انسانیت را به عنوان یک الگو ارائه می دهد و این است نکته کلیدی در ساخت فیلم های اجتماعی. آنچه از یک فیلم به عنوان یک رسانه فرهنگی انتظار می رود ، پیش برد جامعه در در جهت مثبت و اعتلای فرهنگ و ارزش های آن جامعه است.
باید ابراز خوشحالی کرد از ورود چنین فیلم سازانی به جامعه سینمای ایران ، که چقدر حضور فیلم سازانی مثل وحید جلیلوند ، نرگس آبیار، بهروز شعیبی و ... و عدم حضور خیلی از پیشکسوتان که چند سالی است حرفی برای گفتن ندارند و تکرار مکررات می کنند هم به نفع سینما، هم مخاطبان و هم فرهنگ کشور خواهد بود.
زینب محمدی
