به گزارش
سرویس تاریخ و حماسه عصر امروز حضرت علی بن الحسین (علیه السلام) مشهور به زین‌العابدین و سجاد، در سحرگاه پنجم شعبان المعظم سال ۳۸ هجری قمری در شهر مدینه منوره چشم به جهان گشودند.
حضرت امام سجاد (علیه السلام) دوران امامت شان مصادف با دشوارترین دوران ظلم و خفقان اموی (از یزید تا ولیدبن عبدالملک) بود. دورانی که حضرت در آن زندگی می‌کردند، همه ارزش‌های دینی دست خوش تحریف و تغییر بنیادی قرار گرفته بود و احکام اسلامی بازیچه دست افرادی چون ابن زیاد، حجاج و عبدالملک بن مروان و سایرین بود. در سایه چنین وضعی آشکار بود که تربیت دینی مردم تا چه اندازه تنزل کرده و ارزش‌های جاهلی چگونه احیا شده است، به طوری که دو خطر بزرگ هجوم فرهنگ‌های متنوع بیگانه و رواج تجمل پرستی جامعه اسلامی را تهدید می‌کرد.
وضعیت معنویت و توجه به آموزه ها و تعالیم اسلامی در دوران امامت امام حسین و امام سجاد (علیهماالسلام) چنان اسفناک و فضاحت بار بود و مردم به قدری در منجلاب فساد و دنیاطلبی فرو رفته بودند که همین مردم جامعه اسلامی، ولیّ و امام زمان و سبط پیامبر(علیهماالسلام) خود را با فجیع ترین وضع به شهادت می رسانند.
جابر در روایتی از امام سجاد (علیه السلام) نقل می کند که ایشان فرمودند: ما نمی دانیم با مردم چه کنیم! اگر آنچه از پیامبر (صلی الله علیه و آله) شنیده ایم نقل کنیم، می خندند (و مسخره می کنند)، اگر نقل نکنیم طاقت نمی آوریم!
لذا در چنین اوضاعی یکی از خدمات ارزشمند و تاثیرگذار حضرت امام سجاد(علیه السلام) به اسلام و مسلمین صحیفه ی سجادیه می باشد که مجموعه ای از ادعیه در باب تهذیب نفس، رابطه بنده با خدا، توجه به آخرت و اعراض از دنیا، اخلاق پسندیده، دعا در هنگام مشکلات، دعا درباره پدر و مادر، فرزندان، همسایگان، مرزداران مملکت اسلامی، طلب روزی از خداوند و دعا در اعیاد، خوف خدا و تواضع و ده ها مورد دیگر است.
امام سجاد(علیه السلام) با بصیرت تمام می دیدند که بزرگ ترین نیاز مردم در آن زمان، و بلکه همه ادوار آینده برای نجات و رستگاری همین مسائل است. لذا همه هم و غمشان را برای ترویج این ادعیه و صحیفه گذاشتند و این چنین می شود که عظمت این کتاب علاوه بر شیعیان، در بین اهل سنت نیز پذیرفته شده است.
