گروه فرهنگ و جامعه عصرامروز/ روح الله چهره افروز: فروردین ماه سال جاری(۹۱) با افشاگری های پرستو صالحی بازیگر سینما و تلویزیون، بار دیگر بحث
"فساد در سینمای ایران" در محافل خبری مطرح شد؛ فساد در سینمای ایران مسئله جدیدی نبود؛ چه آنکه این مسئله طی سال های سپری شده از آغاز انقلاب اسلامی بارها و به شکل های گوناگون مطرح گردیده است.
اما پس از مطرح شدن دوباره فساد در سینمای ایران توسط صالحی برخی دیگر از بازیگران و دست اندرکاران سینما نیز به این مسئله پرداختند و دلائل دیگری را برای "اثبات" این موضوع آورند که بازتاب های گسترده ای در رسانه های کشور داشت.
به هر حال "فساد" آن هم در "سینما" سوژه "جذابی" برای خبرگزاری ها و سایت های کشور بود تا با درج اخبار گوناگون در این خصوص مخاطبان بیشتری را به خود و رسانه متبوعشان جذب کنند؛ اما مانند همیشه رسانه های کشور در رسیدگی به این مسئله تنها به طرح "موضوع" اکتفا کرده و تنها هر روز ابعاد گسترده تری را از فساد در سینمای ایران افشا می کردند! اتفاقی که چند هفته ادامه داشت و بدون رسیدن به نتایج مطلوب بالاخره مانند دیگر اخبار و سوژه های خبری "تبش" خوابید.
در حقیقت این اقدام رسانه های کشور را می توان به اقدام جراحی تشبیه کرد که پس از تشخیص بیماری فرد بیمار، بدن وی را شکافته و رها کرده است و مشخص نیست چه کسی باید آن را درمان کند!
متاسفانه "آفت" خبری رسانه های کشور در مطرح کردن "مقطعی" برخی سوژه ها و رها کردن آن، درخصوص خبر فساد در سینمای ایران نیز مصداق پیدا کرد تا این موضوع بسیار مهم بدون بررسی های کارشناسانه و موشکافانه و رسیدن به "نتایج" مطلوب رها شود تا سوالات بسیاری در ذهن مخاطبان باقی بماند.
مسلما این مسئله که در سینمای ایران "فساد اخلاقی" وجود دارد قابل کتمان نیست و با توجیحاتی چون در همه "قشرها فساد وجود دارد" یا "سینمای ایران پاک ترین سینمای جهان است" نمی توان روی این مسئله سرپوش گذاشت و باید راهکارهای مناسبی برای حل این معضل اندیشید و با یکی دو هفته درج اخبار "کلیک خور" نمی توان آن را حل و فصل کرد؛ پس باید رسانه های کشور با عزم جدی و به دور از آفت همیشگی "خبر کلیک خور" فکری اساسی به حال این "معضل فرهنگی" کنند و تا درمان کامل این بیماری "بدن چاک خورده این بیمار را رها نکنند"
