به گزارش
سرویس فرهنگ و جامعه عصر امروز زمانی که معاویه بن ابی سفیان در سال 60 هجری قمری مرد، بر خلاف توافقنامه صلح میان وی و امام حسن (ع)، پسرش یزید بر تخت حکومت نشست. اگرچه امام حسین (ع) بعد شهادت برادر به توافق صلح پایبند بود ولی پس از مرگ معاویه حاضر به بیعت با یزید فرزند میگسار، میمون باز و قمار بازش نشد.
همین بود که یزید تمام توانش را برای ایجاد فشار به امام حسین (ع) به کار گرفت تا بتواند موافقت وی را کسب کند و به حکومت غیر قانونی خود، مشروعیت دهد. ولی اباعبدالله (ع) به دلیل نقض عهد معاویه و اینکه حکومت نفاق در زمان معاویه به حکومت کفر در زمان یزید رسیده بود و اکنون مسائل روشن تر از قبل شده بود و شرایط برای قیام علیه حاکمیت طاغوت مهیا شده بود.
بر همین اساس بود هنگامی که کوفیان دعوت نامه ای برای امام حسین (ع) ارسال کردند امام با علم به اینکه نقض عهد از جانب کوفیان امر غیر عادی نمی نمود ولی پس از نامه حج اش را نیمه تمام گذاشت و با یارانش به سوی کوفه رهسپار شد.
آنچه که از این اقدام امام حسین (ع) می توان مبنای راه برای زندگی امروز قرار داد، اهمیت قیام علیه ظلم و جور در زندگی دینی و اسلامی مسلمانان است.
حرکت امام حسین (ع) در قیام علیه یزید آن قدر اولی است که به محض مهیا شدن شرایط، امام (ع) به اندازه زمان اتمام فریضه حج آن را معطل نمی کند و بلافاصله به سوی کوفه رهسپار می گردد. گویی امروز امام حسین (ع) به مسلمانانی می خواهد پیام دهد که مشغول عبادات و تهجّد در کنج خانه هستند و کاری با ظلم و استکبار ندارند و اسلام را به عنوان یک دین شخصی پذیرفته اند.
حسین (ع) نشان داد که در راه دفاع از احکام اسلام و مبارزه با طاغوت ولو به قیمت نثار جانش پایداری و ایستادگی می کند. حال مگر خداوند در قرآن پیامبر اکرم (ص) را نمونه ای برای مسلمانان ذکر نمیکند و مگر اهل بیت عصمت و طهارت ادامه دهنده راه نبی اسلام نیستند؟ پس چه برداشتی به غیر از اهمیت مبارزه با استکبار و طاغوت در زمان حاضر از قیام امام حسین (ع) می شود داشت؟
حال یزید زمانه امروز ما کیست؟ رئیس آن حکومت هایی است که قصد مطیع کردن همه کشورهای جهان و فرمانروایی بی چون و چرا و مطلق در کل دنیا را دارد. آن کسی است که نمی تواند موفقیت کشورهای مستقل را ببیند و برای زمین زدن حکومت های مردمی تمام تلاشش را می کند. آن فردی است که نزدیک ترین دوستانش در منطقه، دیکتاتور های مادام العمر هستند و تمام تلاشش را برای جلوگیری از سرنگونی آنها طی بیداری اسلامی انجام داد. آن حکومتی است که از الگو بخشی اسلام در جهان هراس و با معرفی جریان های انحرافی به اسم اسلام سعی می کند جلوی این روند را سد کند. آن رئیس جمهوری است که کشورهای آزاده را تحریم می کند و با فشار آوردن بر تأمین مایحتاج حیاتی آنها می خواهد آزادگان را مقابل خود ذلیل کند.
و اما راهپیمایی اربعین یادآور مبارزه با ظلم و ستم یزیدیان زمان و ادامه حرکت امام حسین (ع) در 1400 سال پیش است. اگرچه امروز نیز استادگی در مقابل هجمه هایی که استکبار جهانی و ظالمان زمان ایجاد می کنند بسیار سخت و دشوار است و ممکن است به قیمت جان انسان باشد اما به واقع انجام این مهم در پایان سعادتمندی و عاقب به خیری را به دنبال خواهد داشت همانگونه که حسین (ع) فرمود "إِنِّيْ لا أَرَيَ الْمَوْتَ إِلَّا سَعَادَةً وَالحَياةَ مَعَ الظّالِمِينَ إِلّا بَرَما" همانا من مرگ را جز سعادت، و زندگي و ستمگرانرا بجز مايه ملالت و بدبختي نميبينم.
این راهپیمایی سیاسی با توجه به نوع جوش و خروش و سازماندهی که در آن رخ می‌دهد نشان‌دهنده اهدافی بزرگ در راستای اهداف سیدالشهدا(ع) است بیانگر این است که راه امام (ع) همچنان در میان امت اسلامی استمرار دارد. افزون بر این حضوری مسالمت آمیز است، اما پرانرژی و اثرگذار و البته اعلام رسای این مسأله که در صورت هر گونه نفوذ و تعرض به مقدسات این امت در صحنه، آن روی سکه این حضور مسالمت آمیز مانند آنچه که در کربلا اتفاق افتاد قابل رخ دادن است.
مکتب امام حسین (ع) این را پیروانش آموخته است که در هر لحظه و هر مکان، در مقابل انحرافات دین و عوامل منحرف ایستادگی کنند و این دلیل اصلی به نتیجه نرسیدن نقشه های استکبار جهانی در دنیای اسلام است.
لذا مانور سیاسی- عبادی اربعین را نباید در یک اقدام فردی دینی خلاصه کرد و باید به عمق سیاسی و پیام اجتماعی این حرکت توجه داشت و آن را فریاد زد هر چند که دستگاه رسانه ای سلطه گران تلاش کرده و می کنند که پیام سیاسی مراسم با شکوه اربعین را نادیده بگیرند و آن را به اعتقاد فردی شیعیان تنزل دهند.
علی سعد
