به گزارش عصر امروز، در تحلیلی به مناسبت نزدیک شدن به ایام انتخابات سال 96 در کانال تلگرامی جبهه مردمی نیروهای انقلاب منتشر شده آمده است:
تلقی «عدم اختلاف» از مقوله‌ی وحدت اگر نگوییم اشتباه، بسیار حداقلی است. «وحدت» اجتماعی هدفمند و جهت‌دار است، یعنی هم‌آوا و همراه شدن در جهتِ رسیدن به هدف. شاید بگویید اختلاف نکردن لازمه و مقدمه‌ی حرکتِ مشترک است. نخیر؛ نسبت کاملا عکس است: کلید وحدت راه افتادن در جهت هدف است، نه کنار گذاشتن اختلافات، و من در این‌باره می‌نویسم:
1 در جریان انقلاب اسلامی گروه‌ها و فکرهای مختلفی وارد عرصه‌ی مبارزه شدند. انقلابیون می‌توانستند بنشینند و با یکدیگر بر سر قرائت معیار از اسلام، مدل حکومتی مطلوب، شیوه‌ی انقلاب و ... با یکدیگر مباحثه کنند و با هدف «وحدت» به جانِ یکدیگر بیفتند! ولی به جای این‌کار نیروی خود را صرف مبارزه با شاه کردند.
یکی با سخنرانی، دیگری با عملیات چریکی، یکی متمرکز بر مبارزان خارج از کشور، دیگری مشغول در قم، و بعضی از درون رژیم شاه. و سرانجام توده‌های عظیم مردم پای کار آمدند و همه‌ی جریان‌ها در دریای امام به یکدیگر رسیدند. اختلافات بود، ولی وحدتِ ناظر به هدف مشترک شاه را به زیر کشید.
2 توقف و سکون، زایشگاه اختلافات است. نه فقط در مورد انتخابات-که مقطعی سرنوشت‌ساز برای کشور است- که در همه‌ی مقاطع زندگی این حکم جاری است:
- در بُعد فردی، بیکاری عامل بسیاری از مفاسد است.
- در خانواده، روزهای تعطیل که به بطالت و بحث‌های ساکن می‌گذرد، یا دوره‌ی بدونِ فرزند زوج‌های جوان، یا ایام فراغتِ پیری، همگی مستعد بروز اختلافات هستند.
- در حوزه و دانشگاه، فقدان مسائل عینی و هدف‌های مشخص، سردرگمی می‌آورد. در چنین محیطی ثمردهی متوقف می‌شود، بازدهی افت می‌کند و زیرآب‌زنی‌ها و حسادت‌ها زیاد می‌شود.
و در همه‌ی این مثال‌ها به یاد بیاورید که انسان هدفمند، خانواده‌ی منسجم و نهاد علمیِ هماهنگ کدام است؟ غیر از آن‌هایی که "کاری" انجام می‌دهند و در "حرکت"اند؟
3 امروز جریان انقلابی بدون شک نیازمند وحدت است، ولی این وحدت هیچ‌گاه با بحث کردن و بگومگو شکل نمی‌گیرد. رمز وحدت حرکت است. حرکت لازمه‌ی ایجاد جریان اجتماعی است. با گفتن از جریان «جریان» ایجاد نمی‌شود بلکه باید حرکت (و نه صرفا جنب و جوش) کرد، عَلَمی برداشت و به راه افتاد تا انگیزه‌های عمومی برای پیوستن به جریان بیدار شود.
و البته حرکت از دو جهت به رفع یا کاهش اختلافاتِ درون جبهه‌ی انقلاب نیز کمک می‌کند: اول اینکه اهمیتِ هدف اختلافات ناچیز و کم‌اهمیتی را که در حالت سکون بزرگ دیده می‌شوند از نظرها می‌اندازد، و دوم اینکه در مسیر حرکت «نظر»ها تجسم می‌یابند و بهتر می‌شود راجع به آن‌ها قضاوت کرد؛ چه بسیارند اختلاف نظرهایی که در واقع سوءتفاهم‌اند و در عرصه‌ی عمل یکی از آب در می‌آیند، و چه بسیارند اختلاف نظرهایی که در صحنه‌ی عمل خوب و بدشان آشکار می‌شود و دیگر نیازی به بحث ندارند!
4 نباید نِشست. هر کسی باید سرمایه‌ی انسانی نَقد خود را (ده، پنجاه، صد، هزار، هر تعداد که هست) منسجم کند، امید بدهد و بیاورد پای کار انقلاب و البته سعی کند هر چه می‌تواند این سرمایه را گسترش دهد. در چه جهتی؟ مبتنی بر فهم فعلی؛ در جهت نجات کشور از دست جریانِ دولت و حل مشکلات مردم به قرائت رهبری.
کاندیدا کیست؟ مهم نیست؛ مهم جمع شدن اراده‌هاست تا بتواند در هفته‌های آخر «تغییر» ایجاد کند (هر چند تبلیغ و ترویج گزینه‌‌ای که مطلوب تشخیص داده شود هم بد نیست).
باید نقاط فعلی (همه‌ی مخاطبین این متن) گروهی را با خود همراه کنند و به بُردارهای کوچک و بزرگی تبدیل شوند در جهت «تغییر»؛ با اخلاص و با توکل به خدا. ان شاء الله خدا برکت می‌دهد و این جریان‌ها تا انتخابات توده‌ی مردم را همراه می‌کنند و حرکتی ملی را رقم می‌زنند. ان شا الله حسن روحانی در پاستور نخواهد ماند.
▪️پی‌نوشت 1:
جبهه‌ی مردمی و جلیلی و بذرپاش و قالیباف و دیگران را از این زاویه بایستی نگاه کرد و بر این مبنا، در حال حاضر صرف انرژی برای انتخاب از این جمع یا بدتر از آن حذف عناصر نامطلوب خطای راهبردی است.
▪️پی‌نوشت 2:
در مورد اقبال و ادبار مردم به روحانی یا گزینه‌های روبروی او حرف زیاد است. خلاصه اینکه تحلیل استاتیک از مردم (عمدتا بر پایه‌ی تحلیل‌های پدیده‌محور و مقطعی و امثال نظرسنجی‌ها) اشتباه است و تحلیل داینامیک (با در نظر گرفتن سابقه‌ها و تاثیر و تاثرهای تودرتو و سنت‌ها) به ما می‌گوید که نباید از «تغییر» ناامید بود. ان شاء الله در این‌باره بیشتر خواهم نوشت.
