زنانی که احکام مربوط به طلاق، آن قدر از آنان طرفداری کرده که خدا در تهدید مردان تعدیگر میفرماید: «و من یتعد حدود الله فاولئک هم الظالمون» حدودی که همطراز با حدود الهی ست.
به گزارش عصر امروز وبلاگ بهلول وار نوشت:
هر ساله در روز هشت مارس، در کشورهای جهان مراسمی تحت عنوان روز جهانی زن برگزار میشود؛ اما نکته قابل توجه عدم اقبال زنان ملتهای اسلامی، به ویژه جامعه خودمان به این مورد است، به گونهای که بسیاری از زنان جامعه اسلامی ما نه تنها به آن اهمیتی نمیدهند بلکه اطلاعی از آن ندارند. در این میان، رسانهها و جریانات فمنیست جامعه ما همواره علت این گونه بیتوجهیها را ناآگاهی زنان جامعه نسبت به حقوق خود میدانند، اما برای بررسی عدم اقبال زنان جامعه اسلامی ابتدا باید به ریشههای مراسم هشت مارس پرداخت تا شاید بتوان علت این موضوع را دریافت تا کلید حل بسیاری مسائل مشابه باشد.
در بررسی علت نام گذاری روز هشت مارس به عنوان روز زن به نکات جالبی برمیخوریم:
روز هشت مارس را روز زن نام نهادند چرا که تاریخی برای مبارزه زنان برای به دست آوردن حق خود بود. این مبارزه اولین بار در سال ۱۸۵۷ در نیویورک به واسطه اعتراض به مسائلی همچون افزایش دست مزد،کاهش ساعت و بهبود شرایط کار برگزارشد. این تظاهرات با حمله پلیس سرکوب شد.ایده انتخاب روزی از سال بهعنوان «روز زن» نخستین بار در جریان مبارزه زنان نیویورک با شعار «حق رأی برای زنان» مطرح شد.
دو هزار زن تظاهر کننده در ۲۳ فوریه ۱۹۰۹ پیشنهاد کردند که هر سال در روز یکشنبه آخر فوریه، یک تظاهرات سراسری در آمریکا به مناسبت «روز زن» برگزار شود.در آمریکا و اروپا، زنان علیه قوانین مردسالارانه و احکام اسارتبار کلیسایی به پا خواستند. در جنبش زنان موضوعاتی نظیر حق طلاق، حق سقط جنین، تأمین شغلی، منع آزار جنسی، ضدیت با هرزهنگاری، کاهش ساعات کار روزانه و غیره مطرح شد. این جنبش موفق شد در برخی از این زمینهها پیشروی کند.بعد از خاتمه جنگ جهانی دوم و بالاخص از اواخر دهه ۱۹۷۰، با توسعه سرمایهداری به کشورهای عقب مانده، بخشهای بزرگتری از زنان درگیر کار و تحصیل شدند.
در عین حال، زنان همچنان در جامعه موقعیتی درجه دوم داشته و اسیر نظام مردسالار بودند. این تناقض، مسئله زن را حادتر و انفجاریتر کرد.
با دقت به همین دلایل و اتفاقات است که متوجه علت عدم جایگاه روز جهانی زن در ایران میشویم. همانگونه که در بالا بدان اشاره شد، زنان غربی اولین بار در سال ۱۸۵۷ برای بدست آوردن حقوق خود وارد میدان شدند. اما کدام زن مسلمان در ایران و بین سایر امتهای اسلامی قرار دارد که بخواهد برای به دست آوردن خواستههایی نظیر آنچه در بالا آمده را مبنای بزرگداشت خود قرار دهد. زنان عفیفی که مادر بودن را برای خود افتخار میدانند و در دین اسلام همواره به این که بهشت زیر پای ایشان است تأکید میشود، چگونه حاضر به پذیرش به دست آوردن حق سقط جنین میشوند و مگر به دست آوردن این حق میتواند کشتن یک انسان را لاپوشانی کند؟
زنانی که از ۱۴۰۰ سال پیش حق مالکیت و بیعت در تعیین حکومت برایشان فرض شده و آن قدر کرامت دارند که سورهای از سورههای قرآن کریم شرح حقوق آنان را بیان میکند، چه احتیاجی به فریاد زدن در راستای حقی که برخوردار بوده و هستند، دارند؟ اما در مقابل زنانی هستند که هنوز هم بعد از ازدواج اجازه مالکیت بر نام خانوادگی خویش را از دست میدهند و برای به رسمیت شناخته شدن حقوق اولیه خود نظیر مالکیت باید رنج برخورد با باتوم افسران پلیس را به جان خرند تا شاید امیدی به احیای حقوق خود داشته باشند.
زنانی که همواره نیاز مالیشان به واسطه خانواده تأمین شده و اصولاً هیچ وظیفهای برای کسب درآمد ندارند «و علی المولود له رزقهن و کسوتهن بالمعروف»، چه نیازی به فریاد برآوردن در این خصوص داشتند؟ فریادی برای تعدیل ساعت کاری و جلوگیری از تبعیض درآمدی در برابر مردان.
زنانی که احکام مربوط به طلاق، آن قدر از آنان طرفداری کرده که خدا در تهدید مردان تعدیگر میفرماید: «و من یتعد حدود الله فاولئک هم الظالمون» حدودی که همطراز با حدود الهی ست.
آری به دلیل همین سؤالات بیجواب است که نه تنها روز جهانی زن، بلکه بسیاری از مناسبتهای این چنینی جای خود را به مناسبتهایی نظیر روز مادر (ولادت حضرت زهرا(س))، روز دختر (ولادت حضرت معصومه(ص)) و بسیاری مناسبتهای دیگر که نه تنها همچون روز هشت مارس نشان تلاش زنان برای مبارزه برای به دست آوردن حقوق نیست بلکه با یادآوری الگوهای زن اسلامی حقوق آنان که سال ها پیش برایشان فرض شده را یادآوری و در جهت نیل به کمال برایشان بیان میکند.
روزهایی که نماد خصلتهایی نظیر بیان ویژگیهای معنوی زن نظیر عفت و عطوفت است و نه تلاش زنان برای احیای حقوقی که شارع مقدس در مورد ایشان ۱۴۰۰ سال پیش وضع کرده.
در پایان باید گفت زنانی که به شهادت بالزاک، رمان نویس شهیر فرانسوی، نه تنها از حقوق خویش محروم بودهاند، بلکه همواره در مهد دموکراسی به خاطر از دادن حق اداره املاک در پی ازدواج، مورد طمع ناملایمات اجتماعی و تحقیر بودهاند، روز هشت مارس را نماد آزادی خواهی خود میدانند و من نیز به آنان تبریک میگویم؛ اما در کشور ما زنان نه تنها از حقوق خود برخوردارند بلکه اعتقاد همگان براین است که جامعه به واسطه زنان است که به کمال میرسد و همین خود دلیلی برای عدم اقبال به چنین روزهای به ظاهر زیبایی هستند.